Төв аймгийн Баянжаргалан сумын харьяат, Монгол Улсын соёлын гавьяат зүтгэлтэн, ардын уран зохиолч Пунцагийн Бадарчид Монгол Улсын Ерөнхийлөгчийн зарлигаар Төрийн соёрхол шагнал хүртээхээр болжээ.

Уг шагналыг битүүний өдөр Төрийн ордонд гардуулахаар болжээ.

Нэрт яруу найрагч П.Бадарч нь 1981 онд “Эх орны хилээс эх орондоо хэлэх үг” “Байтагийн чулуу” “Хилийн тэнгэр цэлмэг байгаасай” “Цэрэг эх орны дуулал” дууны шүлгээрээ Монголын зохиолчдын эвлэлийн шагнал, 1988 онд “Есөн эрдэнийн орон” найраглалаараа Д.Нацагдоржийн шагнал, 1999 онд соёлын гавьяат зүтгэлтэн, 2005 онд ардын уран зохиолч цол тус тус хvртсэн юм. 

Тэрбээр 1960 оноос уран бүтээлээ эхэлж “Морьд”, “Есөн эрдэнийн орон”, “Алтан тоос”, “Зургаан мөнгөн мичид”, “Ширхэг цагаан сувд”, “Хэрлэн” зэрэг яруу найргийн ном хэвлүүлжээ.

Энэ дашрамд түүний "Загал минь" бүтээлийг уншигч танаа хүргэе. 

Загал минь

Сайхан загал морьтой байлаа
Санааны зоргоор үүрд ханилсангүй
Найман чимэгт эмээл юугаан өргөж
Насан турш зоо нуруунд нь тааруулсангүй.
Салхин урсах их талаа
Саруулхан хөх тэнгэр гэвээс
Одод шиг мяралзсан сүрэг дундаан
Саран мэт содон морь минь
Залуу нас дуу наргиан хөөж
Загал мориороо алсхан найранд очдог байжээ.
Зайлуул гэргий минь өнжүүд хонууд зовохдоо
Загалаа унаж яваадаа гэж амсхийдэг байжээ.
Харлах харгуйн дов дэрлэн унаж
Халамцуу бие хөдөөд ганцаар хэвтэж үзсэн.
Тэгэхэд миний Загал эмээлтэйгээ дэргэд хүлээж
Тэнгэр газрын хооронд тэр минь л аварсаан.
Дөрвөн өртөөд жолоо таталгүй
Дөрөө жийн сайхан загалаараа давхиж
"Өөд болох нь ирээч" гэсэн буурлындаа очиход
Өөрт минь захих үгээ хэлж байхад нь золгосоон.
Аяны богцны суран үдээс чангалж
Алдрайхан бие гүнж замд гарахад
Амраг минь цагаан сүүгээр дөрөө мялаахдаа
Алзахгүй ээ ха Загал минь түшинэ гэдэгсэн.
Сайхан Загалынхаа найман ганзага сунгаж
Салхи шуугиулам хатираанд "дөрвөн цаг" исгэрч явлаа
Нийлсэн чимэгт эмээл юугаан өргөж
Насан турш зоо нуруунд нь тааруулж
Эрийн түшиг сайхан Загал морио
Эгнэгт эдлэх тавиланг би өөрөө түлхсээн.
Төрхгүй залуугийн бодолд наймаан дон тусаж
Төө цагаан гаанс хоер залуу мориор өгч
Төхмийн хүний ногтонд эрдэнэ толгойгий нь өргөхөд
Төрөл шиг болсон загалыгаа уйлав уу даа гэж харсаан.
Цэн цэнгийн товруутай хар суран хазаараа
Цэвэр уран толгойноос нь хангинуулан байж авахдаа
Цээж зүрхэнд харамсал бууж буцмаар байсан ч
Цэх шулуун эр гэгдэв гэж нэрэлхээд буцаагүй.
Хүний нутгийн ус өвсийг орхин гүйж
Хөөрхий Загал минь тэнцэж босон талдаа нэг ирсээн.
Хөхөмдөг униарт хавраар нэхсэн эзэнд нь бас л өгч
Хөтлийн цаад руу хондлой нь товолзон далдрахыг харсаан.
Анхны гүйлтээсээ хойш Загал морь минь
Ахиж наддаа, унаган ижилдээ ирсэнгүй.
Агтны манлай, хайрт хүлгээ хүний ногтонд оруулсан
Арчаа нь үгүй эзэн намайгаа үүрд орхисон байна.
Ургах нар бүхнээр адуугаа би хумихдаа
Унаган Загал морио дандаа л дурсаж явна
Урт цагаан гаансандаа галзуу улаан нэрэвч
Унаа муутайхан шиг л явж байна.
Их талын энгээр давалгаа шиг үймэх
Ижил мянган сүрэгтээ эргэж дахин ирвэл нь
Түрүүчийн адил буцааж, ухаант Загалыгаа гутраахгүй ээ
Түрийнээсээ урт гаанс, адуунаасаа дөрвөн залуу морь өгнөө.